«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα,
Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα»
Νίκος Καζαντζάκης
Την εποχή που η γενετική μηχανική κάνει τεράστια άλματα και η δημιουργία συνθετικού γονιδιώματος είναι πλέον γεγονός, η ανθρώπινη πίστη στην ύπαρξη του παραδείσου κλονίζεται όλο και περισσότερο.
Ο παράδεισος είναι η θεϊκή ανταμοιβή (ή μήπως δωροδοκία;) για εγκράτεια στην επίγεια ζωή και αγάπη και αφοσίωση στο Θεό-Δημιουργό. Ένας επουράνιος όμορφος κήπος για την μετά θάνατο διαμονή των δικαίων. Ένας τόπος ευτυχίας, χωρίς πόνο, λύπη, φόβο και ντροπή. Για ορισμένους εκεί ρέουν ποτάμια με μέλι και γάλα και όμορφες παρθένες περιμένουν τους εκλεκτούς που θα τον κερδίσουν, για άλλους άγγελοι με άρπες υμνούν αιώνια τη δόξα του Θεού.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τους παράδεισους, επίγειους ή επουράνιους. Τους ονειρεύεται και επιθυμεί να τους κατακτήσει. Δυναμώνουν την ελπίδα, αποτελούν το έπαθλο ενός δύσκολου αγώνα.
Ο παράδεισος όμως συχνά μας προδίδει. Αποδεικνύεται ψεύτικος, πλασματικός τόπος ευτυχίας. Στο δικό του ψεύτικο παράδεισο αναζητά καταφύγιο ο χρήστης ναρκωτικών ουσιών, καταλήγει όμως να βιώνει την καθημερινή κόλαση. Ενίοτε μας σκλαβώνει όπως σκλάβωσε το κορίτσι του Βασίλη Τσιτσάνη:
Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει / ακρογιαλιές δειλινά / και σκλαβωμένη για πάντα / κρατούν τη δόλια καρδιά.
Συμμετέχουν: Β.Αναστασοπούλου, Ε.Αστερή, Ε.Βενέρη, Χ.Γιαννόπουλος, Ά.Δημητρίου, Θ.Κατσιπάνος, Α.Κοσμαδάκης, Χ.Κωτσούλας (Capten), Τ.Μπαμπατζιάς, Κ.Μπερδέκλης, Ε.Μπιτσάκης, Δ.Χριστοφιλογιάννης, Χ.Ψαρράς.