Το έργο του Γιάννη Κονταράτου αποτελεί για μένα μια εισαγωγή στα μυστήρια της ζωής, στην αρχή της δημιουργίας. Τα στοιχεία για τη γέννηση υπάρχουν όλα, το χώμα (ύλη) και η φωτιά (ενέργεια). Η απαραίτητη «θεία πνοή» παρούσα μέσα από την ιερή, την θρησκευτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ασκητική γραφή, η σχεδόν απόλυτη συμμετρία, τα σύμβολα που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος και το χρώμα. Η ολοκλήρωση του κύκλου της δημιουργίας είναι αργή, ο σπόρος θα δώσει το δέντρο, όμως ακόμη χωρίς φύλλα και καρπό.
Ο κόσμος του Κονταράτου με τρομάζει γιατί δεν προκύπτει από την οργάνωση του χάους αλλά από την απόλυτη σιωπή, ισορροπία και τάξη που κυριαρχούν στα έργα του. Ή μήπως αιτία του φόβου μου είναι οι ανοικτοί «τάφοι», πόρτες επικοινωνίας, που οδηγούν σε κόσμους άγνωστους; Για τους μυημένους θεατές του κόσμου του, το αίσθημα ίσως να είναι η γαλήνη. Είναι όμως σίγουρα για όλους μια πρόκληση για φιλοσοφικές ερμηνείες.
Θεωρώ το έργο του Γιάννη Κονταράτου ξεχωριστό. Τα σχήματα που προκύπτουν, αυτά που ορίζει το χρώμα, αποτελούν αρχιτεκτονικές όψεις χώρων λατρείας που δεν έχουν ακόμα χτιστεί. Είναι σχήματα υπερ-γεωμετρικά, αποτέλεσμα πολλών συνδυασμών τμημάτων κύκλου, παραλληλογράμμων και τριγώνων. Ό,τι το περιττό αφαιρείται, με στόχο τη διατήρηση της ουσίας με όσο λιγότερες γραμμές.
Ο Κονταράτος, πιστεύω, έχει ήδη επιλέξει από την πρώτη του ατομική έκθεση το ύφος, τη γραφή, που θα ακολουθήσει η ζωγραφική του. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα περιμένουμε τη συνέχεια.
Χρίστος Χριστοφής
Δεκέμβριος, 2001